From left to right: Suzanne Jackson, Rag-to-Wobble, 2020, acrylic, cotton paint cloth, and vintage dress hangers; Mary Lovelace O’Neal, Self-Portrait—She Now Calls Herself Sahara, ca. 1990s, acrylic on canvas.
สำหรับการจัดแสดงผลงานศิลปะประจำสองปีครั้งที่ 81 ของพิพิธภัณฑ์ Chrissie Iles และ Meg Onli ผู้อำนวยการฝ่ายจัดแสดงได้คัดเลือกศิลปินหลากหลายกลุ่มที่มีชาติพันธุ์ ภูมิศาสตร์ เพศ และรสนิยมทางเพศที่แตกต่างกัน แต่สิ่งที่น่าสนใจเป็นพิเศษคือผลงานที่น่าสนใจที่สุดบางส่วนมาจากศิลปินหญิงวัยแปดสิบปี สองคนในนั้นเป็นศิลปินผิวดำ ภาพวาดนามธรรมขนาดใหญ่ของ Mary Lovelace O’Neal เช่น Blue Whale a.k.a. #12 (จากชุด “Whales Fucking") ดึงดูดความสนใจของผู้ชม ผลงานของ Suzanne Jackson ที่ไม่มีผ้าใบ ทำจากสีอะคริลิกหลายชั้น ห้อยลงมาจากด้านบน เหมือนกับผิวหนังสีสันสดใส หรือประติมากรรมสองมิติสองด้านที่สามารถหมุนวนได้อย่างช้าๆ
ไฮไลท์อื่นๆ ในบรรดา 71 ศิลปินและกลุ่มศิลปิน ได้แก่ ประติมากรรมอันน่าสะพรึงของ Jes Fan ที่สร้างขึ้นจากการสแกนร่างกายด้วยเครื่อง CT สถาปัตยกรรมภาพถ่ายขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่ของLotus L. Kang ในผลงานชื่อ In Cascades และประติกรรมโครเชต์ที่ละเอียดอ่อนของ ektor garcia นิทรรศการ The Biennial
จากบทความโดย Julie Belcove
For this biannual exercise (the museum’s 81st) in showcasing art that defines the scene today, lead curators Chrissie Iles and Meg Onli recruited a broad array of artists representing diverse ethnicities, geographies, genders, and sexualities. But what’s particularly refreshing is that some of the most compelling work comes courtesy of octogenarian women, among them two Black artists. Mary Lovelace O’Neal’s large abstract paintings, such as Blue Whale a.k.a. #12 (from the “Whales Fucking" series), command the viewer’s attention. Suzanne Jackson’s canvas-free pieces, made from layers of acrylic paint, hang from above like brilliantly colored skins, or two-dimensional two-sided sculptures to be slowly circled.
Other highlights among the 71 artists and collectives include Jes Fan’s eerily beautiful sculptures based on CAT scans of his body; Lotus L. Kang’s installation In Cascades, a forest of dangling, monumental photographic films that she has exposed to light; and ektor garcia’s delicately intricate crochet sculptures.
From the article by Julie Belcove
